Ομιλία, Χρονικό γεγονότων στο Μνημόσυνο στην Μνήμη των 66 χρόνων

(1943-2009) από το ολοκαύτωμα στην Κερπινή.

Από την κ. Γερμόλα Δέσποινα , Φοιτήτρια  της  Γυμναστικής Ακαδημίας Αθηνών .

ektelesi 001.jpg

     66 χρόνια  πέρασαν από την φρικαλέα εκείνη μέρα όπου ο γερμανικός στρατός εισέβαλε στο χωριό μας και το κατατρόπωσε . 66 χρόνια  μετά και εμείς ως απόγονοι αυτών των ανθρώπων συγκεντρωθήκαμε σε αυτό τον Ιερό Τόπο για να τιμήσουμε τους συμπατριώτες μας , όπου έπεσαν νεκροί από τα γερμανικά στρατεύματα κατοχής  στις 8 Δεκεμβρίου 1943.

     Ως απόγονοι αυτών των ανθρώπων ήρθαμε εδώ για να εκφράσουμε την λύπη μας και την οργή μας για αυτό το έγκλημα που διαπράχθηκε εις βάρος αθώων και άμαχων ανθρώπων που σε συνδυασμό με τις άλλες μαζικές εκτελέσεις στην ευρύτερη περιοχή των Καλαβρύτων το διάστημα από 5-15 Δεκεμβρίου του ’43 αποτέλεσε  ένα από τα πιο φρικαλέα εγκλήματα του 2ου  Παγκοσμίου πολέμου στην Ελλάδα  και την Ευρώπη γενικότερα.

     8 Δεκέμβρη ,μια μέρα που θα μείνει χαραγμένη στην μνήμη μας για πάντα , όπου οι γερμανοί άρχισαν να συγκεντρώνουν τους συγχωριανούς μας με την πρόφαση ότι δήθεν ήθελαν να τους μιλήσουν αλλά στην πραγματικότητα ήταν έτσι ; ή είχαν άλλα σχέδια .

Στην πορεία αποδείχθηκε πως είχαν άλλα σχέδια ,βασικός τους στόχος ήταν να μην μείνει κανείς ζωντανός και έτσι μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα ,άρχισαν να εισβάλουν στα σπίτια των ανθρώπων οδηγώντας τους άντρες έξω αφήνοντας πίσω τους τις γυναίκες και τα μικρά παιδιά να θρηνούν και να φωνάζουν για τον άδικο αρπαγμό τους. Στην συνέχεια άρχισαν να βάζουν φωτιές στα σπίτια.

      Οι αθώοι Κερπινιώτες οδηγούνται έξω από το χωριό ,στο δρόμο αρχίζουν οι πρώτες εκτελέσεις ,δυο κατάφεραν να ξεφύγουν από το θάνατο ,ο Κων/νος Ασημακόπουλος και ο Γεώργιος  Τριανταφυλλόπουλος. Τελικά το αθώο πλήθος οδηγείται στην θέση «Λιθάκια » όπου απέναντι τους βρίσκονται τα κρυμμένα πολυβόλα και οι ψυχροί εκτελεστές τους.

Το σήμα δεν άργησε να πέσει και τότε άρχισε η εκτέλεση και την ίδια στιγμή ο θρήνος ,ο πόνος , η λύπη, η καταστροφή του χωριού μας.

      Ο απολογισμός 45 εκτελεσθέντες ,σπίτια καμένα ,ορφανά να περιφέρονται σαν να έχασαν την γη κάτω από τα πόδια τους και χήρες να φωνάζουν ,να κλαίνε και να προσπαθούν με την βοήθεια των παιδιών τους να θάψουν τους δικούς τους πατεράδες ,συζύγους ,αδελφούς και θείους .Ανάμεσά τους στους νεκρούς βρίσκονται ένας βαριά τραυματισμένος άντρας ,ήταν ο δάσκαλος του χωριού μας και ένας επιζών ο Φίλιππος Γκρίντζος.

Μπροστά όμως στα πολυβόλα των γερμανών βρέθηκαν την ίδια μέρα οι κάτοικοι των Ρογών ,της Ζαχλωρούς ,οι μοναχοί του Μεγάλου Σπηλαίου και λίγες μέρες αργότερα στις 13 Δεκεμβρίου 1043 οι κάτοικοι των Καλαβρύτων ,όπου έχουμε γνωστό σε όλους το Ολοκαύτωμα των Καλαβρύτων όπου ήταν ένα συνδυασμένο από την πλευρά των γερμανών έγκλημα με σκοπό να αφανίσουν  την Ιστορική επαρχία των Καλαβρύτων ,γιατί γνώριζαν πολύ καλά την Ιστορία μας ,γνώριζαν ότι τα Καλάβρυτα ήταν η Ακρόπολη  του Εθνικού ξεσηκωμού  το 1821.

     Από το Ιερό αυτόν τόπο , τόπο ποτισμένο με το αίμα των συμπατριωτών μας αλλά και από όλη την αιματοβαμμένη επαρχία μας ,που το 1943 έγραψε για μια ακόμη φορά με το αίμα της ένα καινούριο ’21 κάνουμε έκκληση προς κάθε κατεύθυνση , αυτή η σφαγή και τραγωδία του τόπου μας να γίνει ένα ζωντανό και φωτεινό παράδειγμα ώστε να μην επαναληφθούν τέτοια αποτρόπαια εγκλήματα.

Διότι εμείς σαν νέοι ονειρευόμαστε ένα καλύτερο μέλλον.

Ένα αύριο ειρηνικής συνεργασίας  και συνύπαρξης ανθρώπων και λαών.

Δίνουμε τον δικό μας αγώνα για να φθάσει η ημέρα που θα κυματίζει πάνω από όλους τους λαούς μια σημαία, η σημαία της  Ειρήνης .

Γιατί δεν πιστεύουμε ότι πήγε χαμένο τόσο αθώο  αίμα που χύθηκε.

Ας γίνει το προσκύνημα σε τούτο τον αγιασμένο τόπο ένα πανανθρώπινο μήνυμα ειρήνης και αδελφοσύνης και η μνήμη των νεκρών μας να μείνει πάντα ζωντανή και αιώνια.